توافقنامه پاریس: محور جدید همکاری در منطقه خلیج فارس (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مهمترین توافقات جهانی تغییرات اقلیمی شامل کنوانسیون تغییرات آب و هوایی، پروتکل کیوتو و توافقنامه پاریس هر یک به نحوی کشورهای صادر کننده انرژی را تحت تأثیر تعهدات کاهش انتشار گازهای گلخانه ای قرار داده است. در این میان کنوانسیون تغییرات آب و هوایی و پروتکل کیوتو که بر مبنای رژیم تمایزگرا شکل گرفته، با مسئول شناختن کشورهای توسعه یافته در انتشار بیش از حد گازهای گلخانه ای تعهدات عمده کاهش انتشار را متوجه این گروه از کشورها نموده است. هم اکنون توافقنامه پاریس در محیط متمایز حقوقی، مذاکراتی، سیاسی و اقتصاد انرژی شکل گرفته و تمامی اعضاء را در قالب رژیم پایبندی متعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای خود از طریق ارائه NDC اقدامات معین ملیمی نماید. فرضیه مقاله پیش رو این است کهفرآیندهای جدید بین المللی مرتبط با تغییرات آب و هوا به لحاظ الزامات فزاینده در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به ویژه با منشأ سوخت های فسیلی بر منافع کشورهای صادر کننده انرژی در جهان تأثیرگذارمی باشد. سؤال اصلی این پژوهش امکان یا امتناع تشکیل یک بلوک مذاکراتی جدید ذیل توافقنامه پاریس در بین کشورهای صادر کننده انرژی در خلیج فارس با لحاظ فرضیه مذکور است. نتیجه تحقیق، با بکارگیری روش مطالعات تطبیقی و کتابخانه ای، نشان می دهد که سازوکارهای مندرج در توافقنامه از جمله اقدامات ملی معین، حفظ پوشش گیاهی، سازگاری، مدیریت ضرر و زیان، فن آوری جذب و ذخیره کربنو کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از منابع مشخص از جمله چاه های نفت، زمینه را برای ارتقای همکاری بین این گروه از کشورها فراهم و ایجاد بلوک مذاکراتی بر اساس منافع مشترک در صورت تفوق بر موانع سیاسی و رقابت های ژئوپلتیک راامکان پذیر می سازد.Paris Agreement: The New Axis of Cooperation in the Persian Gulf Region
The most important global climate change agreements, including the Climate Change Convention, the Kyoto Protocol and the Paris Agreement, have put energy-exporting countries under different regimes to reduce greenhouse gas emissions. UNCCC and the Kyoto Protocol, which is based on a differentiated regime, has accounted for this group of countries with the responsibility of developing countries for the excessive emission of greenhouse gases has made major commitments to reduce emissions to this group of countries. The Paris Agreement is now shaping itself in a distinct legal, negotiating, political and energy economy environment, and all members in the context of the adherence regime, are committed to reducing their greenhouse gas emissions through the provision of National Determine Contributions . The hypothesis of this article is that the new international climate change-related processes are increasingly influencing the interests of energy-exporting countries in terms of increasing greenhouse gas emission reductions, especially from fossil fuels. The main question of this study is the possibility or refusal to form a new negotiation block under the Paris Agreement among energy exporting countries in the Persian Gulf, in accordance with the above mentioned hypothesis. The results of the study, using the comparative and library study’s methodology, show that the mechanisms included in the agreement, including National Determine Contributions , conserving vegetation, adaptations, managing losses, carbon capture and storage technologies and reducing greenhouse gas emissions from certain sources such as "oil wells" will provide a platform for enhancing cooperation between this group of countries and allow the creation of a bloc on the basis of common interests if it overcomes political mistrust and geopolitical competition among major oil producers in the region.
تبلیغات
