بررسی تطبیقی تجلی عشق در اشعار مولوی و ابن فارض (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مولوی و ابن فارض دو شاعر و عارف بزرگ قرن هفتم معتقدند، حیات جاودانه یعنی فنای در عشق، و بالاترین مقام عزّت، درجه بقاء بعد از فناست، زیرا عشق از اوصاف الهی و سرآغاز خلقت بشر است، و ذره ذره عالم با آن سرشته شده است. این عشق در واقع بر «هستی مطلق» دلالت دارد و هر گاه حجاب برداشته شود و ذات یگانه در وجود او تجلی یابد، هر وصفی، وصف اوست و هر شکل و صورتی، از آن معشوق خواهد بود. زیرا راه وصال محبوب، مستلزم یگانگی دل است و هر جا وحدت حاکم باشد، تعیّنات و اسباب دیگر، معنایی ندارد. مولوی عشق را شیوه سلوکی خود قرار داده، آنگونه که ابن فارض درگام به گام مقامات عرفانی، آن را اساس کار خویش قرار داده است. عشق، نور جان و آرزویی است که تمام آرزوها در آن نهفته است. و رهرو این راه را، از بند حواس آزاد و در خالق نیکویی ها فانی می گرداند.Comparative Study on Manifestation of Love in Rumi & Ibn Farid's Poetries
Rumi and Ibn Farid – two great poets and mystics of seventh century – believe that the eternal life means perdition in love and the highest status of honor is the degree of survival after extinction; since love is one of the divine attributes and the commencement of human creation and is in all bits of the universe.This love actually implies "absolute existence" and whenever the veil is removed and the only essence is manifested in him, any description is his description and any shape and form will be loved by him. Because the way of the unity requires the unity of the heart and wherever unity prevails there will be no meaning for any other sense. Rumi has made love his as his method of behavior, as Ibn Farid has put it at the heart of his work, step by step by mystical authorities. Love is the light of life in which all desires lie. And releases wayfarer from all shackles and make them mortal in this path.
تبلیغات
