مقدمه: بهبود راهکارهای مقابله با شرایط بحرانی و استرس زا از اهمیت بسزایی برخوردار است. افراد در مقابل شرایط آسیب زا اولاً باید درک کنند که اقدامات پیشگیرانه آنان در مقابله با این شرایط مفید است (کاهش ادراک ناتوانی ایمنی) و ثانیاً آنان دارای مهارت و کاردانی برای مقابله با این شرایط هستند (افزایش ادراک خودکارآمدی ایمنی). این پژوهش به منظور بررسی کارآمدی آموزش های ایمنی بر خودکارآمدی و ناتوانی ایمنی ادراک شده کارکنان انجام شده است. روش ها: 204 نفر (101 نفر گروه آزمایش و 103 نفر گروه کنترل) مقیاس های خودکارآمدی و ناتوانی ایمنی ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983) را قبل از یک دوره آموزش ایمنی 4 ساعته در شرکت ذوب آهن اصفهان تکمیل کردند. فقط اعضای گروه آزمایش در این دوره آموزشی شرکت کردند. این پرسشنامه تقریباً 30 روز بعد از آموزش، دوباره بر اعضای هر دو گروه اجرا شد. نتایج گروه آزمایش و کنترل با استفاده از آماره های توصیفی و کوواریانس مقایسه شدند. یافته ها: مقایسه بین دو گروه نشان داد که آموزش های ایمنی تأثیر معناداری بر کاهش ناتوانی ایمنی ادراک شده کارکنان داشت؛ اما تأثیر معناداری بر بهبود خودکارآمدی ایمنی ادراک شده آنان نداشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش از اهمیت ارزیابی کارآمدی آموزش های ایمنی و تعیین اثربخشی آن بر متغیرهای مرتبط با بروز حوادث شغلی حمایت می کند.
