در اجرای مأموریت های پلیسی، هدف دستگیری زنده متهم برای انجام اقدامات بعدی می باشد و مهارت در تیراندازی که شرایط لازم برای شلیک به نقاط کم خطر بدن سوژه را فراهم می نماید از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. در این تحقیق تلاش شده است ویژگی های فردی مؤثر بر اثربخشی تیراندازی دانشجویان پلیس مورد بررسی قرار گیرد تا با استفاده از روش های علمی نسبت به تعیین شاخص های موثر بر آموزش تیراندازی آنها اقدام گردد و از این طریق اثربخشی آموزش ها افزایش یابد و زمینه های لازم برای گسترش مهارت تیراندازی فراهم شود. این تحقیق از نظر هدف کاربردی می باشد و به روش توصیفی پیمایشی انجام شده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سلامت روان LCS90، هوش ریون بزرگسالان، تیپ شخصیت نوع B و A، فرم های آمادگی جسمانی و اطلاعات مربوط به سن و نمره تیراندازی موجود در پرونده های خدمتی دانشجویان دوره 18 کارشناسی و 19 کاردانی دانشگاه علوم انتظامی به تعداد 611 نفر که در سال 5831- 6831 مشغول به تحصیل بوده اند استفاده گردید و نتایج به دست آمده بیانگر این است که بین سلامت روان – سطح هوش و شخصیت نوع B با یادگیری مهارت تیراندازی رابطه معنادار وجود دارد و ارتباط بین آمادگی جسمانی و سن و شخصیت نوع A دانشجویان گروه نمونه با مهارت تیراندازی رد شده است.
