تأسیس شهر جدید پردیس در سال 1368 به منظور اسکان بخشی از سرریز جمعیت تهران به تصویب رسید. طی این سال ها، اجرانشدن بسیاری از برنامه های «طرح جامع» و اجرای خارج از برنامه برخی طرح ها مانند احداث پروژه های مسکن مهر سبب شده بسیاری از اهداف اولیه طرح در شهر پردیس محقق نشود و رضایتمندی از سکونت در این شهر را با چالش هایی مواجه کند. همچنین نزدیکی به تهران و این واقعیت که بخش عمده ای از ساکنان، به ناچار یا خودخواسته از تهران آمده اند، موجب پیچیدگی فرایندهای ذهنی و نگرشی شده و گونه های مختلف رضایتمندی را پدید آورده است. در این پژوهش، بیشتر بر ابعاد ذهنی و کیفی مفهوم رضایتمندی از سکونت شامل نگرش، انگیزه و تمایلات تأکید شده است. روش پژوهش، ترکیب همزمان گردآوری داده های کمی و کیفی است؛ به نحوی که از مطالعه پیمایشی و مصاحبه گروهی برای توصیف و گونه شناسی رضایتمندی از سکونت استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد سکونت در شهری مانند پردیس، از لحاظ رضایتمندی، با چالش ها و مسائل بسیاری همراه است. از این منظر، پنج گونه سکونتی در شهر پردیس شناسایی شده است: مرددها، توذوق خورده ها، تبعیدی ها، سازگارها و خوشحال ها. همچنین الگوی کنش مرتبط با رضایتمندی در میان تبعیدی ها و توذوق خورده ها نوعی فاصله گیری و کناره گیری، و در میان خوشحال ها، مشارکت در اجتماعات محلی است.
