راهی به سوی نور
آرشیو
چکیده
متن
در دنیای پیشرفته و صنعتی امروز، هر وسیله‌ای که تولید می‌شود، از سوی طراح و سازنده‌اش، دفترچه‌ای همانند دفترچه راهنمای یخچال یا تلویزیون، همراه دستگاه به خریدار عرضه می‌شود که مشخصات ظاهری و فنی آن، راه استفاده صحیح از دستگاه و چیزهایی که برای آن وسیله ضرر یا خطر دارد، در این دفترچه راهنما آمده است، تا خریدار با مطالعه آن، از دستگاه بهتر استفاده کند و کاری نکند که زود خراب شود.
من و شما وهمه ما انسانها نیز، خود یک دستگاه بسیار پیشرفته‌ایم که به دست توانای خالقِ هستی، خلق شده‌ایم و به خاطر پیچیدگی‌های بسیار در جسم و روانمان، از شناخت کامل حقیقتِ خود و راه خوشبختی خود، ناتوانیم. از طرفی، مگر ما از یک یخچال یا تلویزیون کمتریم که طراح آنها موظف باشد یک دفترچه راهنما بنوسید، امّا خالقِ ما، یک دفترچه راهنما برای ما ننوشته باشد؟!
آیا ما نیاز به یک دفترچه راهنمایی نداریم که در آن ویژگیهای جسمی و روحی بشر را توضیح داده باشد، امکانات و استعدادهایی را که در وجود او نهفته است، بیان کند و راه درست استفاده از آن همه قدرت و استعداد را ذکر کرده باشد و مهمتر از همه، خطرهایی که جسم و روح انسان را تهدید می‌کند و مایه هلاکت و بدبختی او می‌شود، به تفصیل توضیح داده باشد؟
آیا می‌شود پذیرفت خدایی که براساس رحمت و محبّت، ما را آفریده است، ما را به حال خود رها کرده و راه سعادت و وسیله رسیدن به خوشبختی را برای ما روشن نساخته باشد؟
«قرآن» آخرین کتابی است که خداوند به عنوان دفترچه راهنمای بشر فرستاده است و راه سعادت و نیک‌بختی و همچنین عوامل هلاکت و بدبختی انسان را در آن بیان فرموده است. روابط صحیحِ خانوادگی و اجتماعی، مسائل حقوقی و اخلاقی، نیازهای جسمی و روحی، وظایف فردی و اجتماعی، سنتهای صحیح و غلطِ جوامع بشری، دستورات و قوانین مالی و اقتصادی و موضوعاتِ بسیارِ دیگری که در صلاح یا فساد فرد و جامعه ما نقش دارد، در این کتاب آمده است.
با آنکه در قرآن، داستان اقوام گذشته، ماجرای جنگها، درگیریها و تاریخ زندگی برخی مردان و زنان آمده است، امّا قرآن کتاب داستان نیست، بلکه کتاب درس‌آموزی برای زندگی امروز ماست.
لذا نام این کتاب، «قرآن» است؛ یعنی کتابِ «خواندنی»، کتابی که باید آن را خواند، اما نه فقط با صدای بلند، که این، شیوه کتاب خواندنِ کلاس اولی‌هاست، بلکه قرائتی همراه تفکر و تدبر که قرآن از ما خواسته است.
این نوشته برآن است که مفاهیمی از آیاتِ قرآن کریم را در قالبِ ترجمه و توضیح و پیام، در اختیار شما نوجوانان و جوانان عزیز بگذارد، تا زندگی خود را براساس راهی که خداوند برای سعادت شما معین نموده، برنامه‌ریزی کنید و به هنگام خواندن این کتاب الهی، بهره‌ای نیز برای زندگی روزمرّه خود ببرید.
اکنون به سراغ قرآن می‌رویم و اولین صفحه این کتاب آسمانی را می‌گشاییم.
اولین سوره قرآن کریم، «فاتحة الکتاب» نام دارد که در میان مردم به سوره «حمد» مشهور است. از آنجا که قرآن کریم با این سوره آغاز شده، این سوره، «فاتحة الکتاب» یعنی آغازگر کتاب، نام گرفته است. در اهمیت این سوره که هفت آیه بیشتر ندارد، همین بس که واجب است روزانه ده بار آن را در نمازهای خود بخوانیم و نماز بدون آن باطل است.
این سوره که آغازگر کتاب خداست، خود با آیه‌ای آغاز شده که هرکاری بدون آن شروع شود پایان نیکویی ندارد.
آیه 1: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
ترجمه: به نام خداوند بخشنده مهربان
از قدیم میان مردم رسم بوده که کارهای مهم خود را با نام یکی از بزرگانشان آغاز کنند. تا موجب میمنت و برکتِ آن کار شود. مثلاً بُت‌پرستان به نام بُتها تبرّک می‌جستند و امروز با نام یا حضور رؤسای جمهور، کارها را افتتاح می‌کنند.
امّا بزرگتر از هر بزرگی، خداوند است که هستی همه موجودات با اراده او آغاز شده است. نه فقط کتابِ طبیعت، بلکه کتابِ شریعت، یعنی قرآن و همه کتب آسمانی با نام او شروع شده است.
اسلام به ما سفارش می‌کند که کارهای خود را، چه کوچک و چه بزرگ و از جمله: غذا خوردن و آب نوشیدن، برخاستن و نشستن و یا خوابیدن، سفر و سوار شدن بر وسیله نقلیه، گفتن و نوشتن و کار و کسب خود را با «بسم اللّه» آغاز کنیم و اگر حیوانی بدون گفتن نام خدا، ذبح شده باشد از گوشتِ آن نخوریم.
«بسم اللّه» مخصوصِ اسلام نیست، بلکه طبق آیات قرآن، کشتی نوح با «بسم اللّه» به حرکت در آمد و حضرت سلیمان نامه خود به «بلقیس» را با «بسم اللّه» آغاز کرد.
«بسم اللّه» یک آیه کامل و جزء سوره فاتحه است. لذا اهل بیت پیامبر(س) از کسانی که آن را در نماز نمی‌خواندند و یا آهسته می‌خواندند، ناخشنود بوده و خود، این آیه را در برخی نمازها بلند می‌خواندند.
«بسم اللّه» مایه برکت و بیمه کارها و نشانه توکّل برخدا و استمداد از اوست.
«بسم اللّه» به کارها رنگ الهی داده و عمل انسان را از آفاتِ شرک و ریا نجات می‌دهد.
«بسم اللّه» یعنی خدایا من تو را فراموش نکرده‌ام، تو هم مرا فرموش مکن.
کسی که «بسم اللّه» می‌گوید، خود را به قدرت بی‌نهایت و رحمت بی‌پایان الهی متّصل می‌کند.
من و شما وهمه ما انسانها نیز، خود یک دستگاه بسیار پیشرفته‌ایم که به دست توانای خالقِ هستی، خلق شده‌ایم و به خاطر پیچیدگی‌های بسیار در جسم و روانمان، از شناخت کامل حقیقتِ خود و راه خوشبختی خود، ناتوانیم. از طرفی، مگر ما از یک یخچال یا تلویزیون کمتریم که طراح آنها موظف باشد یک دفترچه راهنما بنوسید، امّا خالقِ ما، یک دفترچه راهنما برای ما ننوشته باشد؟!
آیا ما نیاز به یک دفترچه راهنمایی نداریم که در آن ویژگیهای جسمی و روحی بشر را توضیح داده باشد، امکانات و استعدادهایی را که در وجود او نهفته است، بیان کند و راه درست استفاده از آن همه قدرت و استعداد را ذکر کرده باشد و مهمتر از همه، خطرهایی که جسم و روح انسان را تهدید می‌کند و مایه هلاکت و بدبختی او می‌شود، به تفصیل توضیح داده باشد؟
آیا می‌شود پذیرفت خدایی که براساس رحمت و محبّت، ما را آفریده است، ما را به حال خود رها کرده و راه سعادت و وسیله رسیدن به خوشبختی را برای ما روشن نساخته باشد؟
«قرآن» آخرین کتابی است که خداوند به عنوان دفترچه راهنمای بشر فرستاده است و راه سعادت و نیک‌بختی و همچنین عوامل هلاکت و بدبختی انسان را در آن بیان فرموده است. روابط صحیحِ خانوادگی و اجتماعی، مسائل حقوقی و اخلاقی، نیازهای جسمی و روحی، وظایف فردی و اجتماعی، سنتهای صحیح و غلطِ جوامع بشری، دستورات و قوانین مالی و اقتصادی و موضوعاتِ بسیارِ دیگری که در صلاح یا فساد فرد و جامعه ما نقش دارد، در این کتاب آمده است.
با آنکه در قرآن، داستان اقوام گذشته، ماجرای جنگها، درگیریها و تاریخ زندگی برخی مردان و زنان آمده است، امّا قرآن کتاب داستان نیست، بلکه کتاب درس‌آموزی برای زندگی امروز ماست.
لذا نام این کتاب، «قرآن» است؛ یعنی کتابِ «خواندنی»، کتابی که باید آن را خواند، اما نه فقط با صدای بلند، که این، شیوه کتاب خواندنِ کلاس اولی‌هاست، بلکه قرائتی همراه تفکر و تدبر که قرآن از ما خواسته است.
این نوشته برآن است که مفاهیمی از آیاتِ قرآن کریم را در قالبِ ترجمه و توضیح و پیام، در اختیار شما نوجوانان و جوانان عزیز بگذارد، تا زندگی خود را براساس راهی که خداوند برای سعادت شما معین نموده، برنامه‌ریزی کنید و به هنگام خواندن این کتاب الهی، بهره‌ای نیز برای زندگی روزمرّه خود ببرید.
اکنون به سراغ قرآن می‌رویم و اولین صفحه این کتاب آسمانی را می‌گشاییم.
اولین سوره قرآن کریم، «فاتحة الکتاب» نام دارد که در میان مردم به سوره «حمد» مشهور است. از آنجا که قرآن کریم با این سوره آغاز شده، این سوره، «فاتحة الکتاب» یعنی آغازگر کتاب، نام گرفته است. در اهمیت این سوره که هفت آیه بیشتر ندارد، همین بس که واجب است روزانه ده بار آن را در نمازهای خود بخوانیم و نماز بدون آن باطل است.
این سوره که آغازگر کتاب خداست، خود با آیه‌ای آغاز شده که هرکاری بدون آن شروع شود پایان نیکویی ندارد.
آیه 1: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
ترجمه: به نام خداوند بخشنده مهربان
از قدیم میان مردم رسم بوده که کارهای مهم خود را با نام یکی از بزرگانشان آغاز کنند. تا موجب میمنت و برکتِ آن کار شود. مثلاً بُت‌پرستان به نام بُتها تبرّک می‌جستند و امروز با نام یا حضور رؤسای جمهور، کارها را افتتاح می‌کنند.
امّا بزرگتر از هر بزرگی، خداوند است که هستی همه موجودات با اراده او آغاز شده است. نه فقط کتابِ طبیعت، بلکه کتابِ شریعت، یعنی قرآن و همه کتب آسمانی با نام او شروع شده است.
اسلام به ما سفارش می‌کند که کارهای خود را، چه کوچک و چه بزرگ و از جمله: غذا خوردن و آب نوشیدن، برخاستن و نشستن و یا خوابیدن، سفر و سوار شدن بر وسیله نقلیه، گفتن و نوشتن و کار و کسب خود را با «بسم اللّه» آغاز کنیم و اگر حیوانی بدون گفتن نام خدا، ذبح شده باشد از گوشتِ آن نخوریم.
«بسم اللّه» مخصوصِ اسلام نیست، بلکه طبق آیات قرآن، کشتی نوح با «بسم اللّه» به حرکت در آمد و حضرت سلیمان نامه خود به «بلقیس» را با «بسم اللّه» آغاز کرد.
«بسم اللّه» یک آیه کامل و جزء سوره فاتحه است. لذا اهل بیت پیامبر(س) از کسانی که آن را در نماز نمی‌خواندند و یا آهسته می‌خواندند، ناخشنود بوده و خود، این آیه را در برخی نمازها بلند می‌خواندند.
«بسم اللّه» مایه برکت و بیمه کارها و نشانه توکّل برخدا و استمداد از اوست.
«بسم اللّه» به کارها رنگ الهی داده و عمل انسان را از آفاتِ شرک و ریا نجات می‌دهد.
«بسم اللّه» یعنی خدایا من تو را فراموش نکرده‌ام، تو هم مرا فرموش مکن.
کسی که «بسم اللّه» می‌گوید، خود را به قدرت بی‌نهایت و رحمت بی‌پایان الهی متّصل می‌کند.
تبلیغات
