در مقاله حاضر مسائل مربوط به اصول نظام مندی در زبان و نظام مندی در حوزه واژگان و دستور بررسی می شود. درک جنبه های مختلف ارتباط متقابل میان نظام زبانی و کارکرد عناصر آن یکی از مسائل روز در بررسی های زبان شناسی معاصر است. تعاریف نسبتاً زیادی از نظام زبانی و نظام مندی وجود دارد و از طریق تعاریف و روش های متعدد و مختلف به سختی می توان به ماهیت رویکرد نظام مند پی برد. در بسیاری از تعاریف، زبان، نظامی نشانه ای و کارکردی است که برای تبادل و حفظ اطلاعات در جامعه بشری و ذهن بشر به کار می رود و زبان نظامی است که در درون آن نظام های آوایی، صرفی، واژگانی، نحوی و دیگر نظام های فرعی متمایز می شوند. رویکرد نظام مند امکان بررسی چند بعدی در محتوای واقعیت زبانی را فراهم می کند. در علم فلسفه، نظام به عنوان مجموعه ای از عناصر که در ارتباط با یکدیگر قرار دارند و وحدت و یک پارچگی مشخصی را ایجاد می کنند، بررسی می شود. در زبان شناسی، نظام عبارت است از تعدد منظم واحدها، گروه ها، مقوله ها و دسته های زبانی که یک پارچگی و وحدت تام و ساختار مشخصی دارند و با بسیاری از عناصر بیان ظاهری مرتبط هستند
