در ادبیات مدیریت، به منظور بهبود بهر هوری سازمان، همواره به هدف گذاری برای کارکنان، طراحی شاخ صهایی برای حصول اطمینان از دستیابی به این اهداف، و ارزیابی و کنترل مستمر کارکنان اشاره شده است. این نوع مدیریت، هزین ههای زیادی را به سازما نها تحمیل کرده و حتی ممکن است موجب کاهش کارایی و اثربخشی آنها شود. خودمدیریتی، را هحلی برای این مشکل است که این پژوهش آن را در یک چارچوب زمانی روزانه و در ارتباط با درگیری شغلی مورد بررسی قرار م یدهد. پژوهش حاضر، کاربردی و از نوع پیمایشی -علّی است. جامعه آماری آن شامل کارشناسان شرکت برق منطقه ای مشهد است، که اندازه آن 300 نفر است. حداقل حجم نمونه، 156 نفر برآورد شد. روایی ساز های ابزار پژوهش با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی بررسی شد و ضریب آلفای کرونباخ بزر گتر از 65 / 0 برای ساز ههای مختلف پرسشنامه، پایایی آن را مورد تایید قرار داد. برای آزمون فرضیه ها از تکنیک الگوسازی مسیر ب هروش حداقل مربعات جزیی استفاده شد. یافت ههای پژوهش نشان داد خودمدیریتی روزانه به طور غیرمستقیم بر درگیری شغلی تاثیر فزاینده دارد. این اثر از طریق منابع شغلی تنوع مهار تهای روزانه و بازخورد روزانه اعمال م یشود. بر این اساس، فرص تهای رشد روزانه، میانجی رابطه میان خودمدیریتی روزانه و درگیری شغلی نبود. در انتها، این نتایج به بحث گذاشته شد و پیشنها دهایی کاربردی برای مدیران و کارورزان ارائه شد.
